رمضان مبارکـــــ

از چند روز پیش عملیاتــــ  رمضان شروع شده

نبرد انسان با نفس ،

و مثل آن روزها شعار همیشگی؛ جنگـــ جنگـــ تا پیروزی ست ...

و قصد خداوند پیروزی توستــ در نبردی که برایتــ آسانش کرده ،

پیروزی بر دشمنی تشنه و گرسنه

پس بر تو بــــــاد ظفر ، در جهادی اکبر

رمضان مبارکـــــ

 

 

گاهی بعضی حس ها وصف نشدنیه ...

وقتی ماه مهمونیه خدا میاد منم دلم پر میزنه واسه نمازای ظهر رهبر

نمازایی که حتا یه چهار رکعتشم برام کافیه تا مدتها جون بگیرم

یادش بخیر راهنمایی که بودیم منو رفیق شفیق ، مدرسمون نزدیک ترین جا به بیت بود ؛

مسئول بودیم  بچه های مدرسه رو ببریم نماز پشت آقا

چه لذتی داشت اون استرس که بالاخره آقا چفیشونو به کی میدن

یه بار گرفتمش از دست مبارک خودشون اما اِنقَدَر کوچولو بودم که خانوومای بزرگ ریختن

سرم و فقط یه نخ موند تو دستم..!!!!

پارسال ماه مبارک اما، کمی متفاوت شد ...

به صورت کاملا حیرت آوری دعوت شدم بیت ، افطاری با آقا ...

نه میدونستم چه خبره .. نه کارت داشتم .. نه اینم که کسی باهام بود...

رفتم از یه جایی که بهم گفته بودن ، کارت ورودمو بگیرم ..

انقدر مخوف بود کلی دچار رعب و وحشت شدم تا بالاخره کارت رو گرفتم

فکر میکردم میرم سفره انداختن و میخورم و حالا ازون دوور دوورا آقا رم میبینمو میام ..

همینشم برام آرزو بود و پر لذت !!! اصلا فکر نمیکردم که اونجا چه خبره...

از قبل میدونستم باید هیییچی هیییچی با خودم نداشته باشم 

حتا ساعت !!

بالاخره وارد شدم بعد از چند بار تفتیشو گشتنو خلاصه....

همیشه اون پایین جا نبود و من مجبور بودم برم بالا ..

همیشه وقت نماز رفته بودم ...

همیشه حسینیه رو فقط قسمت خانوماشو دیده بودم ..

رفتم داخل (پایین )

با یه جایی موجه شدم پره سفره که قسمت تیریبون معلوم نبود یعنی جلوش پارتیشن بود...

انقدر گیج بودم یه آقاهه بهم گفت بفرمایید داخل

صدای قرآن میومد ..

منم گفتم اوووووو حالا باید بشینم تااا اذان بیکار

رفتم جلووی جلوی جلو سمت پارتیشن ها...

یهوو محو.... ماتم برد

یه عالمه دوربین !!!! رو به همه سمت

تعداد زیادی برادر و تعداد کمتری خواهر و از همه مهمتر حضرت آقاا که رو به روم نشسته بودن و

چقدر نزدیک بودن ...

در همین حین پام گیر کرد به پایه پارتیشن و خوردم زمین ( ناجوور )

ازین ضایع تر نمیشد که بشه ...

باور اون صحنه و تصویر روبه روم خیلی سخت بود....

اصلا نمیدونستم اونجا چه خبره

خلاصه پرسون پرسون فهمیدم دیدار نخبگان با رهبره !!!

چقدرم من ربط داشتم به اونها!!!!!!

بعد تازه شروع شد برنامه شون ... فقط اشک بود و لبخند ...

چه جوونایی داره این مملکت ...

چه قشنگ از عشقشون به آقا می گفتن ...

چه قشنگ عرض ادب میکردن ...

چه قشنگ از مشکلات و عملکردشون میگفتن..

حضرت آقا هم  خیلی دقیق یه خودکار قرمز داشتن که نکات رو یادداشت میکردن و در انتها یادآور میشدند...

بعضیاشون شعر میخوندن ...

یکیشون که یه شعری خوند آقا هم ادامشو اومد و یه جمع لذت بخش خودمونی بود انگار با رهبر...

بعضیاشونم بعد صحبت میرفتن تو بغل آقا و گریه میکردن ..

آقا هم دستی به سرشون میکشیدن و چفیشونو میدادن و می بوسیدنشون  و

 کمی دلداری و صحبت های درگوشی...

بعدم اذان و نماز پشت آقا ...

بعدم بفرمایید بالا افطار سر سفره آقا...

خلاصه لذت بردیم ...

ان شاالله بازم روزیمون بشه

افطار با رهبر هم از همون حس های وصف نشدنی بود ...

............

ماه رمضون رو باید با توجه به بحث پارسال آقا پناهیان پیش برد..

اینکه

ما در زندگی نباید دنبال راحتی باشیم ...

نباید هدفمون رو راحتی قرار بدیم

باید حقیقت رنج رو باور کنیم تا لذت بخش تر و شیرین تر از اون رنج نباشه ..

باور کردنش یعنی اینکه به زور تحملش نکنیم ..

یا احساس طاقت فرسا نداشته باشیم از تحمل اون رنج...

باور کنیم که اون رنج‌( البته با معرفت)  میتونه لذت بخش باشه حتا

کم کم لذتشم میبیریم

لذت ِ مطیع ِ خدا بودن ...

لذت ِ بنده ی واقعی خدا بودن رو ...

لذت ِ رضایت درونی از خدا داشتن رو ..

*من خودم خیلی ازین حرف ها دورم  اما  ... دعا کنید عامل بشیم ...

( مدتیه عضو سامانه زیر شدم و هر روز پیام هایی معنوی از استاد رو دریافت می کنم)

 

*پیامهای معنوی از استاد پناهیان*

رنج ها در زندگی آدمها بطور یکسان توزیع شده اند و خداوند متعال بین بندگان خود تبعیضی

قائل نشده است. در این میان تفاوت آدمهای غمگین و شاد در این است که افراد شاد به

رنج های خود نگاه نمیکنند و الا واقعیت زندگیشان فرقی با آدمهای غمگین ندارد .

علت نگاه نکردن به غم برای بعضیها ،غفلت است برای بعضیها معرفت است....

 

...

ان شاالله انسانهای شادی باشیم و نوع نگاهمون هم معرفت باشه نه غفلت ...

اللهم ما عرفتنا من الحق فحملنا و ما قصرنا عنه فبلغناه

و عجل فرجه