مدتیه درگیر حکمت هام...
ازون جایی که هیچ کار ِ‌خدا بی حکمت نیست گاهی زوم میکنم ببینم حکمت بعضی اتفاقا چی می تونه باشه ...
هیچ وقت یادم نمیره
با کلی ذوق به همه گفتم ثبت نام فلان کلاسه بچه ها بدویید..
همه دوستان پذیرش شدن جز من !!!
خیلی خیلی ناراحت شدم و شدیدا عصبانی و ...که مگه من چمه و ...
فکر اینکه رفیق شفیق و اون دوست " هم سخن " پذیرش بشن و برن و منی که به اون ها و همه گفتم نرم سخت بود
چقدرم ثبت نامش سخت بود ..
بگذریم
حالا نمیگم ازون دستای پشت پرده و حکمت های عمیقش که تا حدودیش رو بهم فهموند
ولی نمیفهمم خدا دقیقا منظورش چی می تونه باشه ازون حکمت های عمیق که شدیدا روشم حساسه ...
این حساسیت ِ خدا برام خیلی عجیب ِ ...
دست ِ غیرت ِ مارو هم از پشت بسته
اول
دست خدا درد نکنه
دید ناراحتم خواست از دلم در بیاره منو یه کلاسی نوشت که روحم شاد شد ...
با دوستان بروبچ
خوشحالم و تو حظ
روز های سه شنبه گاهی سر کلاس میترسم از حظ ِ کلاس بمیرم ...
برگشتنی تا منزل هنگیم به قول بچه ها اُو ِ ر دُز می کنم
خدا رو شکر میکنم هی ؛ ازش ممنونم
دوم
باید یه تشکر هم از پیامبر مهربانی داشته باشم ...
خودشون میدونن اما خواستم بگم که نا سپاسی نکرده باشم
سوم
دست رفیق شفیق هم درد نکنه
دوشنبه صبح ها تو محل کارمون (خخخ) تند تند همه رو به گوشم میرسونه
گاهی اوقات هم خیلی خوشحال میشم که نمیرم و بهش میگم اصن بهتر ..
که چقدر وقت آدمو میگیرن تو این کلاس و هزار تا سه نقطه ی دیگه ...
بعدم کلی از کلاس سه شنبه ها تعریف می کنم و میرم تو کیف
اونم حرصش در میاد فکر میکنه حسودیم میشه ...
ولی گاهی هم خیلی ناراحت ...
+پنج شنبه ی قبل محرم تو مسجد با بچه ها قول دادیم زیادی فکرکنیم به "شکر " و تمرین کنیم ..
تمرین "دیدن" ..
هر چی فکر میکنم بیشتر شرمنده میشم
تازه میفهمم چقدر نمیدیدم یا شایدم عادت کرده بودم به ناسپاسی
خدایا شکرت
به نعمت ها و حکمت ها ...
الحمدلله رب العالمین
